زنجبیل در قرآن
زنجبیل در قرآن
زنجبیل در قرآن ، آیه زنجبیل در قرآن ، زنجبیل قرآن ، زنجبیل قرآن ، الزنجبیل قرآن ، زنجبیل در قرآن , خواص زنجبیل در قرآن , مضرات زنجبیل در قرآن , آیا زنجبیل در قرآن امده است , زنجبیل در قرآن آمده است
آشنایی کامل با خواص و آیه زنجبیل در قرآن کریم در سایت جسارت.در این مطلب می خواهیم به خواص زنجبیل اشاره کنیم.آیا زنجبیل در قرآن امده است.آیا با نان زنجبیل امده است یا با نام دیگری.در فواید بی شمار زنجبیل شکی نیست ولی اینکه در قران آمده است یا نه را با خواندن این مطلب متوجه می شوید.
آیه زنجبیل در قرآن
در سئره انسان به زنجبیل اشاره شده است
“ویسقون فیها کاساً کان مزاجهازنجبیلاً.” (انسان/ 17)
در آن جا جامی بنوشانند شان که آمیخته با زنجبیل باشد.
در این آیه خداوند به اهل بهشت وعده فرموده که به پاداش کارهای نیکویشان در دنیا به آنان شرابی می نوشاند با طعم زنجبیل. در تفسیر مظهری آمده که اعراب علاقه زیادی به زنجبیل داشتند لذا خداوند بنابر ذائقه آنان چیزی وعده فرمود. مولانا مودودی می نویسد: اعراب عادت داشتند زنجبیل را با آب نوشیدنی خود بیامیزند.
زنجبیل که نام علمی آن “زنجیبر افیسینال” است گیاهی بومی هندوستان می باشد و اعراب در روزگاران قدیم زنجبیل یا بس (خشک) (سونته) را از هندوستان وارد می کردند. کلمه عربی زنجبیل گویا مشتق از کلمه سانسکریت “سرینجبر” باشد. مولانا سید سلیمان ندوی گفته است “برای ما (هندیان) نهایت افتخار است که چند کلمه ای از سرزمین ما سعادت راه یافتن به قرآن مجید را پیدا کرده است. شکی نیست که در رابطه با بهشت خداوند نام سه گیاه معطر سرزمین ما (هندوستان) در قرآن مجید آمده است. و این سه عبارتند از مِسک، زنجبیل و کافور.” و بنا به گفته مولانا ندوی این سه کلمه به ترتیب از سه کلمه هندی مُشک، سرنجورا (جرنجبرا) و کارپورا (کاپور) مشتق شده است. او نیز نوشته است که سوای زنجبیل و کافور، کلمه طوبی نیز مشتق از کلمه توپا در زبان سانسکریت می باشد
بیشتر بخوانید :
نعناع و پوست
فواید سرکه سیب برای پوست
برای رفع بوی بد دهان
زرشک و کبد چرب
آیه زنجبیل چه مفهومی دارد؟
در این آیه خداوند به اهل بهشت وعده فرموده که به پاداش کارهای نیکویشان در دنیا به آنان شرابی می نوشاند با طعم زنجبیل. در تفسیر مظهری آمده که اعراب علاقه زیادی به زنجبیل داشتند لذا خداوند بنابر ذائقه آنان چیزی وعده فرمود. مولانا مودودی می نویسد: اعراب عادت داشتند زنجبیل را با آب نوشیدنی خود بیامیزند.
زنجبیل در بهشت
«ویسقون فیها کاسا کان مزاجها زنجبیلا:و در آنجا از جام‌هایى سیراب مى‌شوند که لبریز از شراب طهورى آمیخته با زنجبیل است،». در عرب مرسوم بوده که از زنجبیل استفاده عطر و بوى خوش مى‌کرده‌اند، و آن را در جام نوشیدنی‌ها مى‌ریختند، در این آیه هم به ابرار وعده داده که زنجبیل بهشتى را که پاکیزه‌تر و خوشبوتر است در جام شراب‌شان مى‌ریزند. بسیارى از مفسران تصریح کرده‌اند که عرب جاهلی از شراب هایى که آمیخته با زنجبیل بود لذت مى برد زیرا که تندى مخصوصى به شراب مى داد، و قرآن در اینجا از جام هایى سخن مى گوید که شراب طهورش با زنجبیل آمیخته است، ولى بدیهى است میان این شراب و آن شراب تفاوت از زمین تا آسمان است! و یا به تعبیر دیگر تفاوت از دنیا تا آخرت است!.به نظر مى رسد که عرب دو نوع شراب با دو حالت مختلف داشته یکى به اصطلاح نشاط آور و محرک، و دیگرى سست کننده و آرام بخش که اولى را با” زنجبیل” مى آمیخته، و دومى را با” کافور”، و از آنجا که حقایق عالم آخرت در قالب الفاظ این جهان نمى گنجد چاره اى جز این نیست که این الفاظ با معانى گسترده تر و والاترى براى آن حقایق بزرگ استخدام شود.گرچه در باره معنى” زنجبیل” تفسیرهاى مختلفى نقل شده، ولى غالبا به همان ریشه معطر و خوشبویى که در ادویه مخصوص غذا، و نوشابه ها به کار مى رود تفسیر کرده اند.
زنجبیل در قرآن
بیشتر بخوانید :
